U kent die verhalen vast wel; Braziliaanse jongetjes, opgegroeid in sloppenwijken, die op straat (tevens riool) hebben leren voetballen met een tot bal gepropte krant. Op blote voeten en met slippers als doelpalen.
Soms wordt er één ontdekt en die gaat dan een gouden toekomst tegemoet, wordt beroemd en rijk en tevens idool van menig (Hollands) jochie.
Die gaat dan naar zijn vader om een voetbalshirt van die speler los te praten, dezelfde schoenen, en zo'n bal waar zijn idool nú ook mee traint zodat hij goed voorbereid de straat, sorry, het kunstgras van zijn vereniging, op kan gaan om zichzelf te bekwamen.
Soms lukt dat niet dan vind je na drie weken de schoenen en de bal in je garage terug (of op marktplaats.nl) en krijg je binnenkort te horen dat hij héél dringend een drumstel nodig heeft voor zijn ontwikkeling. Nee, niet zómaar een drumstel... anders wordt het immers nooit wat.
Het verhaal dat de meest vooraanstaande drummers van nu als kind niet over een drumstel konden beschikken en stuk voor stuk alle emmers in huis ondersteboven op hun kamertje hadden staan; Op de vraag hoe zij zichzelf motiveerden:"IK mezelf motiveren om te drummen?!?!" Zij hoefden zichzelf niet te motiveren. het enige dat ze ter beschikking stond was een stel oude emmers, en je wil toch wát. De vaardigheid ontstond, de middelen kwamen later.
Enfin, dát verhaal is zóóóó 1975, althans, dat hoor ik.
Ik werk met een module die heet "Attitude, skills and tools". In het héél kort: Ik definieer en vraag mensen wat men wááronder verstaat en vraag de groep letterlijk naar de volgorde van 'onmisbaarheid' en de mate van effect op succes. Daarna naar de volgorde van onmisbaarheid en de mate van effect op 'doorslaand succes'. Hier onstaat voor veel mensen een ontluisterend moment.
Meestal raakt men het eens over een volgorde. Daarna gebruiken we 3 cases die worden aangereikt door de groep zelf en waaruit steeds weer blijkt dat vrijwel niemand de verleiding kan weerstaan om een aantal excuses als verklaring te vermommen.
Alles waar je je ooit achter verschool om niet te hoeven proberen of te presteren is een excuus, vaak niet eens alleen naar de buitenwereld, alhoewel; daarvan weet je tenminste zelf waarom je't verzon, maar de allerergste; namelijk het excuus dat je van jezelf accepteert, dát excuus waar je zelf in gaat geloven en dat als legitimatie dient voor opgeven of niets eens beginnen. Zo'n excuus waar je je in nestelt als was het een verklaring en waarmee je jezelf voorgoed achterstelt.
Attitude, Skills & Tools,
In die volgorde ontstaan dingen vanzelf.
